Z pamiętnika wiejskiego proboszcza: Wszystko się dzieje po coś

Po co? Aby wypełniła się wola Boża, a jest nią objawienie się Chwały Bożej.

Zapytacie może: ale jak? Po co? W jaki sposób? Odpowiem: nie wiem. I nie chcę za wszelką cenę skupiać się na tych kwestiach. Po prostu przyjmuje to w wierze. Chcę tak żyć: wypełniać wolę Bożą i w ten sposób stać się „Bożym fajerwerkiem”, czy raczej rakietą nośną, dwukierunkową: Niebo – ziemia i z powrotem!

Opowiem wam historię. Pozostawię ja póki co, bez komentarza. To Wy, Kochani Czytelnicy ją skomentujcie, pisząc choćby krótko, czy opowiedziana historia wyraźnie tłumaczy to, o czym wspomniałem w pierwszych zdaniach tego wpisu.

Miałem w seminarium kolegę. Po moich święceniach stało się tak, że poznałem nieco jego rodzinę. Spędziliśmy trochę czasu z sobą. Przynajmniej do momentu święceń kolegi. Po nich coś pękło w naszej relacji. Wtedy jeszcze nie wiedziałem co to było. Potrzebowałem sporo czasu, by się połapać co to takiego. A było to tak, że podczas pewnego bardzo ważnego wydarzenia w życiu mego kolegi i jego rodziny, kiedy ta rodzina już krwawiła wskutek rany na jej ciele, kolega mój, zamiast lać balsam, jak mi się zdawało wówczas, wręcz polał ocet, czy terpentynę. Powiadam – byłem wtedy młodym, niedoświadczonym księdzem, 2 lata po święceniach, ale coś właśnie pękło. Z uroczystości szybko się usunąłem,  nie widząc zasadności tkwienia w miejscu, gdzie odgrywa się coś, co zdaje się być zaprawione fałszem, obłudą i nie wiem czym jeszcze.

Z kolegą kontakt trwał nadal, ale to już była chłodna relacja. Widziałem, że dzieje się z nim coś niedobrego. Unikałem pewnych spraw, by dać w ten sposób wyraz swej dezaprobaty dla pewnych zachowań, wyborów, etc. Kiedy indziej milczałem. W tym samym czasie w jego rodzinie powiększała się rana, rodzina się po prostu rozsypywała. Potem kolejna parafia u mnie, u niego także, kontakt był niemal zerowy. Tylko od innych słyszałem, że z kolegą się dzieje coraz gorzej. Spotykałem się tez przy tej okazji z zarzutem, że wyolbrzymiam, czepiam się. Pominę szczegóły. Kolega jakiś czas temu porzucił kapłaństwo.

Kwas, który rozlał na początku swej drogi kapłańskiej nie tylko skwasił, by nie rzec, skisił mu masę spraw, ale też wypalił wielką pustynię, zgliszcza. Nie powiem, dziś ja także poczuwam się w jakimś stopniu winnym tego wszystkiego.

To doświadczenie boli mnie, kiedy o nim wspominam, teraz, kiedy je spisuję także. Widzę i wiem jednak teraz więcej, wiem – nie w sensie naukowym a raczej egzystencjalnym i duchowym, że to, co jest moim życiem, co wybrałem świadomie i czemu towarzyszył i nadal towarzyszy niemały wysiłek, jest darem danym po to, by służył tak innym, jak i mnie. Bym jako część Bożej Budowli, służył na rzecz Jej całej. W każdym czasie, na miarę powołania, jakim zostałem obdarowany. I wiem, że zaniedbując się w tym dziele, skazuję siebie na – jakkolwiek to brzydko brzmi, to jednak użyję po raz drugi tego słowa – skiśnięcie. I że wokół mnie wypali się wielka pustynia zgliszcz, które nie będą dla mnie bez znaczenia w dniu sądu Bożego.

Wierzę, że dla mego kolegi Pan Bóg ma przygotowaną akcję ratunkową. Was jednak proszę o modlitwę za mego współbrata w kapłaństwie, choć porzucił sutannę. Nie on jeden zresztą.