Kubek mego człowieczeństwa

Jezus przemówił tymi słowami: Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminku, lecz pomijacie to, co ważniejsze jest w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. To zaś należało czynić, a tamtego nie opuszczać. Przewodnicy ślepi, którzy przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda! Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dbacie o czystość zewnętrznej strony kubka i misy, a wewnątrz pełne są zdzierstwa i niepowściągliwości. Faryzeuszu ślepy! Oczyść wpierw wnętrze kubka, żeby i zewnętrzna jego strona stała się czysta.

(Mt 23,23-26)

 

Na wstępie jedna uwaga: wiem, że jestem pierwszym adresatem słów Pana Jezusa.

Kubek i misa do naczynie – symbol. To ja i Ty, jako naczynie na łaskę Bożą.  Katechizm Kościoła określa to jako  Capax Dei, a w 2 Kor 4, 7 czytamy o skarbie przechowywanym w naczyniu glinianym. Moje człowieczeństwo to kubek, misa, naczynie, w którym Bóg chce zamieszkiwać, stawać się Treścią, zawartością mnie. Nie stworzył marek człowieka, tak jak człowiek tworzy marki rzeczy. On wie, jakiej jakości jest moje człowieczeństwo, bo sam jest jego Autorem, Inżynierem Konstruktorem. Nie tak patrzy On na mnie, jak ja sam, czy inni, na mnie. I nie to widzi, co widzę ja oraz inni. To, czego potrzebuje, to serce skruszony, i pokornego ducha.

Dziś w liturgii wspominamy Św. Różę z Limy. Ta młoda kobieta przez 15 lat żyła w doświadczeniu duchowej nocy. Mówiąc kolokwialnie – nie czuła Pana Boga, Jego łaski, obecności. Za to przez cały ten czas poświęcała się samotnym, opuszczonym, strapionym. Człowiek, który doświadcza nocy ducha często nie wygląda estetycznie, kubek jego człowieczeństwa jest popękany, poklejony, wrażliwy na urazy. Za to wnętrze tego kubka, to zupełnie inna jakość. To po prostu Istnienie, które potrzebuje być przekazywane dalej. Jeśli na tym etapie widzisz brak, to zajmij się jego usunięciem. Poproś o działanie w tej kwestii Tego, Który napełnia naczynie.