Tolle Lege! Lege Tolle! – o Mojżeszu, Amalekitach i Tymoteuszu et co.

Jakiś czas temu, w okolicznościach, których już nie pamiętam, w profilu FB pani poseł J. Szczypińskiej, pod jakimś wpisem, odnośnie „S” zamieściłem taki oto swój komentarz:

 

„Wg mnie, cały problem polega na tym, że w „Solidarności” jest za dużo tych, którzy musieli w niej być, niż tych, którzy chcieli w niej być i działać. Czy się ktoś zgadza, czy nie, społeczny ruch jakim jest Solidarność, to mimo wszystko dowód na to, jak wielkie spustoszenie ciągle w nas robi mentalność biednego człowieka. Polega ona na tym, że realizuje się plan życiowy wg zasady: „jak jest, to szelest” a później to jakoś to będzie. Jeszcze inaczej mówiąc, prościej: biedny człowiek z reguły nie posiada umiaru. Żyje chwilą, na jej fali, w obawie, że zaraz straci to, co akuratnie ma. W tym świetle zupełnie jasnym staje się przekaz Jezusa Chrystusa: Nie lękajcie się! Oto Ja jestem z wami aż po skończenie świata. W tym też duchu Jan Paweł II wypowiedział sławetne: „Non abiatte paura…!”. Strach niejedno ma oblicze, niestety. Nachalność oraz moda to także narzędzia, które mogą spętać, i pętają, strachem właśnie. A tym strachem żywi się szatan.”

 

Rzeczywistość, której obecnie doświadczamy zdaje się to potwierdzać. Strach, który paraliżuje polskich prominentów w śledztwie smoleńskim, w pertraktacjach  UE oraz  z Rosją jest tak bardzo widoczny, iż nic poza nim nie dociera do nas z przekazów medialnych. Ciągle ataki, raniące komentarze, godzące już nie tylko w spierających się polityków, ale też w społeczeństwo, które kartą do głosowania polityków na pewien sposób stworzyło. Wszystko, kiedy uważnie popatrzeć, bardzo wyraźnie potwierdza koncepcję państwowości fasadowej, która owszem, rysuje jakieś ramy, lecz jeszcze nie do końca wiadomo, jakim produktem finalnym się stanie. Taki erzac państwa, plastikowa, sztuczna rzeczywistość, jakże bardzo krucha i łatwa jako łup, czy nawet zagrożona zniszczeniem.

Nie widać znikąd Mojżesza, który ze wzniesionymi rękoma walczyłby o zwycięstwo w boju z pogańskimi Amalekitami, nie ma też Jozuego, który chwyciłby za ostry miecz, co by w pień wytrzebić korupcję, prywatę, totumfactwo i inne amalekickie barachło.

Nie widać też Tymoteuszów Kościoła, którzy trwaliby na nieprzejednanym stanowisku Prawdy, pouczani i podtrzymywani na duchu prymasowską otuchą następców św. Pawła Apostoła. Boli tym bardziej serce, kiedy w jednym momencie mamy 3 prymasów, a szaszor taki, jakiego nie było nigdy, kiedy był prymasem niezłomny Stefan kardynał Wyszyński.

Wniosek nasuwa mi się jeden tylko: tolle legge!